Sessieverslag Bin El Ouidane door Zors...

Als je ooit de kans krijgt om een droom waar te maken, grijp die kans dan met beide handen.
Het leven is veel te kort, en bij het verliezen van een geliefd persoon uit onze naaste omgeving, hebben wij dit ook wel beseft!
Ik zag een sessie in Marokko eerst als een vage droom, ik had zelfs nooit gedacht dat mijn levensgezellin zo'n trip ook wel zag zitten.
De knoop werd doorgehakt, en sneller dan gedacht stond ik aan de oevers van een ongelooflijk machtig water.
Een droom werd werkelijkheid op Bin El Ouidane…

Ik vergeet nooit de dag toen de eerste gegevens van vangsten van ongelooflijke mooie volschubs, in het VBK-magazine verschenen. Niet enkel de schoonheid van de vissen zelf kon mij bekoren, meteen viel me op in welke mooie omgeving dit gebeuren kon plaats vinden.
Stiekem zag ik mezelf al vissend in dit zeer fraaie decor. Ik had al eerder vage dromen opgebouwd over een sessie in Zuid-Afrika, maar de hoge kosten van de vliegtuigticketten en de zeer lange reis, deden me vlug afstappen van dit verlangen. De omgeving van de Klasserie-Dam had ook een zeer hoog prentkaartgehalte, maar daar bleef het naar mijn gevoel wat bij. Er waren wel enkele zeer fraaie vissen te vangen, maar erg zware karpers zaten er niet altijd bij. Niet dat gewichten mijn drijfveer zijn, verre van zelfs, maar als je zo’n verre reizen maakt, vind ik toch dat de kans op enkele gewichtige bonussen er moet inzitten!
Erg in trek zijn die trips naar Zuid-Afrika ook niet meer, je hoort er amper nog iets van…
Van Marokko had ik ook eerst het gevoel dat het na wat toeters-en-bellen-geschal wel zou overwaaien, maar dat bleek een vergissing te zijn. Bin El Ouidane veranderd al snel in een trekpleister voor karpervissers die de zin in avontuur wel kunnen smaken, en gewichtige karpers met een ongelooflijke aaibaarheidsfactor passeren regelmatig de revue. De ultieme bestemming mijn gedacht!

Regelmatig bezocht ik de website van Moroccocarpfishing, en of ik daar daadwerkelijk zou geraken was maar zozeer de vraag. Het was mijn vriendin ook al opgevallen dat ik een zwakte had opgebouwd voor een tripje naar het Atlasgebergte, maar ik had nooit gedacht dat ze er ook wel voor te vinden was! Ik mocht al vlug contact opnemen om verdere informatie op te vragen, en toen is alles zeer vlug beginnen gaan. Een maand later was het geklonken, we hadden een trip van een weekje gepland, dit moest wel voldoende zijn om eens op het gemak kennis te maken met dit gigantisch stuwmeer, met in ons achterhoofd, als het ons bevalt komen we zeker terug…

Het vertrek…

11 april, wat onwennig lopen we de luchthaven van Zaventem binnen. Het is voor beide al een hele tijd geleden dat we nog eens met het vliegtuig op stap waren geweest, maar veel problemen hebben we niet. Een half uurtje later zijn we al van de bagage verlost en zit ik met een lekkere frisse pint in mijn handen. De onnodige stress even doorspoelen, en met nog wat geduld hangen we een mum van tijd later al in de lucht.
Niet meteen de beste vlucht dat we al meegemaakt hebben, ik vraag me voorzichtig af waar de piloot in godsnaam zijn vliegbewijs behaald heeft…
Het is een noodzakelijk kwaad, gelukkig landen we drie uren en dertig minuten later al in Cassablanca. Enkel nog door die vervelende douanepost, en even uitleggen aan de man die de bagage controleert, wat die vacuümverpakte bolletjes en die molens in onze tassen doen. Hij ziet er gelukkig niet al te veel kwaad in!

De taxichauffeur wacht ons op, nu staat er ons nog een rit van ruim 4h voor de boeg, ik sta eerlijk gezegd niet te popelen, maar we moeten die nu eenmaal ondergaan, willen we aan het meer geraken. We hebben nog maar net de luchthaven verlaten en het grote contrast met ons eigenste Belgenlandje doen me toch wel de ogen open. Het is er vreselijk chaotisch, mensen lopen massaal langs de wegen, de helft liftend. Overvolle wagens, overladen camions, uitgemergelde paarden en ezels die zware verroeste karren vooruit trekken. Alles ziet er me maar vuil en stoffig uit! Aan de rode lichten pronkt een nagelnieuwe Mercedes naast een wrak waarvan je niet eens nog het merk van weet. Daarnaast een paard en kar, daarnaast wijzelf in de taxi. Het voelt allemaal wat vreemd aan, had het me precies mooier verwacht. Bij de meeste huizen en gebouwen, vraag ik me af of ze überhaupt nog wel gebruikt worden. De helft zien er maar vervallen krotten uit. Plots duikt naast zo’n ruïne een ultramodern bankgebouw op met daarnaast een open gebouw die een garage moet voorstellen… En al die wrakken van auto’s op de weg, zolang de benzine niet uit de tank loopt, en ze halen er een snelheid mee die toch beduidend sneller is dan zo’n zwaar bepakte muilezel, dan kan ie nog de baan op. Doch ervaar ik een prettig gevoel hoor, ik besef dat ik onderweg ben, onderweg naar ons nieuwe avontuur…

De rit zelf viel uiteindelijk nog wel mee, ik kon wat pitten en zo gaat de tijd toch wat sneller voorbij. Na ruim 3h30 rijden stopt de chauffeur en moeten we overstappen in een andere wagen…nu ja, wagen. Het is al laat en vanaf bepaalde uren mogen er in het dorp geen taxi’s meer binnen, rare wetten als je het mij vraagt. Nu ja, de nieuwe chauffeur blijkt iemand van “Morocco-Carpfishing” te zijn. Hij weet in gebrekkig engels de situatie uit te leggen, en ik bekom meteen wat extra info over de vangsten van de laatste dagen. Er strijkt een aangenaam vakantiegevoel over me heen en begin steeds beter te beseffen dat we in Marokko zijn…
Na een korte rit door het dorp komen we aan het hotel, waar je je eigenlijk niet veel bij moet voorstellen hoor. Maar we hebben geen andere keus, het is veel te laat om ons nog aan het meer te plaatsen.
Kort nadat we aangekomen zijn, komt Marc Vergauwen even langs. Het blijkt een zeer aangename persoon te zijn. We hebben een zeer boeiend gesprek, de begeleidende frisse pint smaakt me heerlijk. Dat ik bekaf ben van de reis vergeet ik voor even, het avontuur lonkt ons toe, de machtige verhalen van Marc brengen me in een nog betere stemming…dat het maar snel morgenochtend is! Dan gaat het pas allemaal beginnen.
De vermoeidheid maakt zich meester van me, ik moet mijn bed opzoeken, eerst nog een nachtje maffen…m’n karperziel heeft slaap nodig…

In de verte zien we al een gedeelte van het water...

Zondag 12 april…we zijn al vroeg wakker, we hadden afgesproken om ons rond 8h30 op te pikken, we hebben nog ruimschoots de tijd om een verkwikkende douche te nemen, een ontbijt achter de kiezen te werken en op het dakterras wat kiekjes te nemen van het dorp. In de verte zien we al een gedeelte van het water…ik krijg er waarlijk kippenvel van. Waar blijft die chauffeur eigenlijk? Het is ondertussen al 9h, als ik in de verte de stokoude Rangerover zie opduiken. Vlug de bagage naar beneden, de gezonde stress begint serieus te kriebelen in mijn buik, yes yes yes…hier zal het gaan komen, hier zie ik al zo lang naar uit! Na een korte rit van zo’n 10min sta ik aan de oever van het meer. Als een klein kind die staat te staren aan het raam van een speelgoedwinkel, werp ik met knikkende knieën een eerste blik over het water. Wow, dit is echt adembenemend schoon, amper met de pen te beschrijven! Het doet u duizelen…


Onze boot lag al klaar, volgeladen met al het materiaal die we de komende week zullen nodig hebben. We krijgen ook een kuip geweekte maïs mee, alsook een pot gekookte, zo kunnen we meteen starten met vissen. De boot wordt aan een gemotoriseerde boot geknoopt, en we worden aangemaand in te stappen, ze hoeven het ons geen twee keer te vragen…
Eens aangekomen op onze stek begint de Marokkaanse hulp, als een gek de tenten op te zetten, ik help hem een handje en in een mum van tijd staat ons kampement op en kan ik de hengels optuigen, ik kreeg Bruce Ashby stokken mee, 13ft, 3 ponders. Aardig materiaal, en die 3 pond is beslist nodig, zo ondervind ik het later zelf nog wel.

Ik sluit de dieptemeter aan en ga eens de dieptes bekijken, eens zien waar ik het beste m’n hengels zou droppen. De diepte loopt de eerste meters traag af tot een meter 5, vanaf zo’n 30m uit de kant gaat het wat sneller en vind ik al snel dieptes van zo’n 13-15m. Het ziet er allemaal wat vlak uit, niet echt kuilen of iets dergelijks te vinden. Op ongeveer 150m uit de kant loopt de diepte weer traag op, het is een uitloper van een landtong die onder water een richel vormt. De dieptes variëren van 3m en lopen traag af naar 16m. Op 3m en 10m plaats ik een marker. Nog wat extra peilwerk leren me dat het achter de richel zeer snel naar enorme dieptes gaat, tot 26m! Zo diep ga ik ze niet zoeken en besluit om eerst de spot tussen de markers een kans te geven. De afstand tussen de markers is ongeveer 50m, ik kan er gerust drie hengels tussen kwijt. Ik voer zeer verspreid een emmer maïs, met wat “Atlas-boilies” tussen gemengd, zelf had ik zo’n 15kg anijs-ballen mee, ook die vinden tussen de maïs, de weg naar de bodem.
De linkse stok krijgt een kraaltje gele korrels aan de hair, dit op 3m diep. De middelste hengel enkele gewone én fluo pop-up mais, dit op 5m diepte, de rechste stok voorzie ik van twee boilies, één Atlas bol en één eigen anijs snoepje, die plaats ik vakkundig op zo’n 10m diepte…Ik had al de tip gekregen om opvallend aas te gebruiken, fluo pop-ups, fluo nep-maïs, als het maar opvalt! Ik ben benieuwd, het wachten kan beginnen, dit onder een zeer aangenaam zonnetje. Heerlijk is dit allemaal!!


De vissen beginnen als gek te springen, vooral op de aangevoerde spot. Het lijkt me wel een “Carpinarium”. Dit heeft me veel hoop en vertrouwen, het is trouwens een stek die al enkele weken niet meer bevist is geweest, er zit dus al duidelijk vis in onze sector. We krijgen bezoek van onze Franse buur, hij zit samen met zijn maat sinds eergisteren op een eiland schuin naast ons. Hij vraagt om mijn weegschaal te gebruiken, die is hij blijkbaar vergeten en de organisatie zal pas morgen er eentje mee hebben voor hen. Ze hebben al enkele vissen gevangen, met als top een lage veertiger. Benieuwd hoe ze die gewogen hebben, er is in de directe omtrek geen andere visser meer te bespeuren…
Links van me ligt er een kleine baai, de dieptes liepen er traag af naar zo’n 13m, ook daar springen de karpers als gek, zelfs op zo’n 20 meter uit de kant. Om je zot te schrikken!
Het ziet er allemaal prachtig uit, maar het blijft wel bij springen en rollen. Ze zitten er toch al, das ook al veel waard. De avond valt hier vroeg, én snel. Eens de zon achter de bergen verdwijnt, koelt het ook flink af. We zoeken vroeg ons bed op, wat extra slaap kan geen kwaad…rond middernacht ga ik de sterrenhemel eens aanschouwen. Er werd me op voorhand verteld dat die fenomenaal is, en dat is ook zo. Met open mond staar ik naar de hemel…wat voel ik me plots weer zeer klein…

Maandag 13 april…

Het is zalig wakker worden aan zo’n slok water, de zonopkomst is hier adembenemend…veel tijd om te genieten geef ik mezelf niet, eerst werken! Dat ik vannacht geen vis gevangen heb, zie ik niet als abnormaal, er komt nog maar weinig vis op de kant tijdens de donkere uren…dat wist ik toch van horen zeggen.
Ik controleer al mijn lijnen op botte haken, met zo’n rotsige bodem is dat wel aan te raden. Mijn linkse en mijn middelste hengel laat ik op die dieptes liggen, ik voer nog voorzichtig wat bij ook. Mijn rechtse stok verplaats ik naar de kleine baai links van ons, op zo’n 13m diepte. Ik strooi er zeer verspreid een halve emmer aas op, een mengeling van maïs en bollen. Ik vis er een snowman montage, een atlas-boilie met daar een fluo-geel Pineapple knikkertje van Solar op. Het wachten kan beginnen…


De temperaturen lopen al aardig op, heerlijk! Ik ben een echt zonne-mens, geef mij maar de zomer, die mag eeuwig blijven duren. Het is in de meeste gevallen niet de meest ideale periode om vis te vangen, maar hier is dit natuurlijk anders. We zijn nog maar april, hier zou er nog vis op de kant moeten komen.
10h45, een mega-fluiter op mijn middelste stok! Ik schrok er zelfs wat van, maar toch stap ik bedeesd de boot in en ga meteen de vis achterna. Eens boven de vis blijkt het direct een krachtpatser en laat de hengel diep doorbuigen. Toch zie ik aan de manier van rondjes zwemmen, dat het geen groot exemplaar is, na een korte dril ligt de eerste vis van de sessie scheppens klaar en kan ik hem met gemak over het netkoord slepen. Yes! Die is binnen…
Een schub van 11kg600, niet meteen een gewichtige vis, maar ik ben toch zeer tevreden met deze vangst. Het schept vertrouwen, en ik plaats de rig dan ook weer op de zelfde diepte terug.


Stilletjes hoop ik bij mezelf dat ik niet lang hoef te wachten op een tweede aanbeet, je hoort soms van monster-sessie’s, vissers die de ene run na de andere krijgen, iedereen wil dit wel eens meemaken toch? Of ben ik daar een rare in…ik dacht van niet! Heel erg lang hoef ik niet te wachten, om 14h20 gaat m’n rechter hengel fluiten, weer zo’n bloed-run! De boot in en de vis achterna, met dit bodemprofiel neem ik geen enkel risico, en gezien de afstand waar ik op vis lijkt me dit geen slechte beslissing. Ik zit al vlug boven de vis, en die laat zien dat ie er geen plezier aan heeft om aan mijn lijn te hangen…wat een power zeg! De vis blijft lang doorbeuken en heeft geen meter lijn prijs. Ik heb ook nu al vlug door dat dit geen bak zal worden gezien de schichtige rondjes dat hij zwemt, maar vechten kan ie wel. Niet veel later kan ik de vis toch mijn net in dirigeren, die ziet er toch ietsje zwaarder uit. Na weging blijkt mijn schatting te kloppen, schub van 13kg200. Nice!

…Tijd om een hapje te eten. Ze brengen dagelijks een typische Marokkaanse maaltijd in een tajine, klaar gemaakt en al, enkel op te warmen op het gasbekken. En lekker is het zeker en vast! Met momenten lekker spicy, om duimen en vingers bij af te likken.

Plots zijn we getuige van een staaltje machtsvertoon, in de baai vissen enkele jonge gasten op Black Bass. Het meer blijkt er vol van te zitten, en voor de lokale bevolking brengt het eten op tafel. Doch, het is net gesloten tijd, enkel wij als karpervissers hebben de toelating om te vissen. Het leger voert er controles uit en lopen dan ook in grote groepen rond, om “zwart-vissers” bij de kraag te vatten. De jonge vissers hebben geen schijn van kans, ze proberen nog te vluchten op de bergkam, maar worden alsnog bij de kraag gevat, en dit met het nodige kabaal. Ze krijgen net geen billenkoek, zo brutaal gaan de mannen in uniform te keer. Ik zie ze plots mijn kant op komen, ik ben er eerlijk gezegd niet gerust in. Je hebt dan wel toelating, maar je weet toch maar nooit hé in dergelijke landen. En leg het maar eens uit als ze in hun eigen taaltje beginnen. Ze komen steeds dichterbij, ik voel mijn hart bonzen in mijn keel. Het angstzweet breekt mij uit! Het is niet waar dat ik dit weer moet meemaken hé…miljaarde ik heb het weer aan mijn been en zal het weer op handen en voeten moeten uitleggen wat wij hier komen doen. Mijn paniek blijkt niet nodig, ze zijn zelfs heel vriendelijk en het doet die mannen absoluut niet vreemd dat er hier karpervissers zitten, wat had ik eigenlijk weer gedacht… In gebrekkig engels vragen ze wat ik al gevangen hebben, en leggen ze uit waarom ze deze jonge knapen opgepakt hebben, de kereltjes zelf staan er maar beteuterd bij. De militairen pronken met hun prooi…ondertussen blijven mijn wakers er angstvallig stil bij hangen… Die dag vang ik niets meer bij, ergens wel vreemd dacht ik zo.


Dinsdag 14 april…

Ik ben er vandaag weer zeer vroeg bij, bij het eerst zonlicht zit ik al op het water om mijn aas wat te verversen, even de haken checken, wat voorzichtig bij te voeren ook.Van zodra ik gevoerd heb, beginnen de vissen weer te springen als gek, om zot van te worden, vooral omdat ik geen aanbeet krijg. Zo pal op de stek staan springen, maar toch geen run kunnen forceren. Net na ons middagmaal zeg ik nog al lachend “er gaat hier plots ene vertrekken!”, mijn woorden zijn nog niet koud of mijn linkse beetmelder schreeuwt het uit. Deze hengel ligt niet zo ver uit, en met het schepnet over m’n hoofd stap ik zo ver mogelijk het water in, de vis tegemoet. Deze laat meteen blijken dat ie wat zwaarder is en levert een titanenstrijd. Ik zie dat het wederom een schub is, maar krijg hem amper aan de oppervlakte. De vis blijf maar runs nemen en neemt telkens meters lijn van mijn spoel. Wat een kracht hebben die vissen hier toch zeg. Het blijft uiteraard niet duren, en na een vermoeiende dril schuift er een glimmende schub m’n schepnet in. Die is duidelijk al wat beter, 18kg600 brengt een glimlach op mijn lippen, de derde vis en al een leuke dertiger. Meer hoeft het voor mij soms niet zijn. En wat een beauty, kort en hoog gebouwd, gouden schubben die blinken in de zon. Alsof of ie net van de schilder komt en een laagje vernis heeft gekregen, prachtig gewoon…


15h15 gaat mijn rechtse bieper gillen. Een afstands-stok en ik ga dus meteen de boot in. Ondertussen is er al weer een flinke wind gaan opsteken, zoals elke middag eigenlijk. Richting vangst heb ik de wind in de rug en in een wip zit ik boven de vis. Die heeft duidelijk aan dat ie de piercing in zijn lip absoluut niet leuk vind en gaat als en gek tekeer. Geen stoppen aan, de vis blijft maar rammen en neemt mij en de boot op sleeptouw. Door de wind en de ontoombare kracht van de vis zit ik in een mum van tijd, honderden meters van mijn stek verwijderd. Stilletjes hoop ik hier een Marokko-bak te vangen. Wat heeft deze vis power achter zijn kieuwen zeg. Ergens lichtjes ontgoocheld en verbaasd zie ik een kleinere vlek naar de oppervlakte komen, blijkt dus toch geen bak te zijn. De vis blijft nog steeds vechten voor zijn brokken, en ik drijf nog steeds verder van de stek af. De eerste keer dat de vis aan de oppervlakte kom, zie ik dat het een spiegel is, dat vind ik ook al een leuk gegeven. De karper neemt nog een korte spurt maar is nu toch wel moegestreden, ik weet in één vlotte beweging m’n eerste Marokkaanse spiegelkarper te netten. En die zijn zoals geweten hier zeldzaam. Eerst terug op de stek geraken, en met die felle wind is dit niet zo evident. Ik moet me volledig plat in de boot leggen om überhaupt maar enkele meters vooruit te geraken. Het lijkt wel uren te duren vooraleer ik terug aan wal ben, wat een rotwind zeg, de ampères zie je zo uit de batterij knallen. Na weging blijkt de vis 13kg300 te wegen, leuke twintiger…

De nacht valt, en we gaan zoals gewoonlijk vroeg de tram opzoeken. Om 23h45 gaat m’n middelste wekker af. Enigszins verbaasd sprint ik naar buiten, maar eens bij de hengel stopt de run…vreemd. Ik geef er nog een mep op, maar ik sla een gat in de lucht. Een misser…


Woensdag 15 april…
Hetzelfde ritueel, vroeg uit de veren, emmertje maïs openstrooien, rigs controleren, haakaas verversen, de geweekte maïs koken. De vis is er vandaag vroeg bij, om 8h10 krijg ik al een aanbeet op mijn rechtse stok. De boot in, en zodra ik boven de vis kom ligt ie al afgedrild aan de oppervlakte. Schub 12kg. Toch al weer een 10kg+, sommige moeten het met minder doen…
Die dag is het bij de Franse buren wat drukker. Met mijn verrekijker heb ik zelfs een goeie kijk op het formaat van hun vangsten, het blijken allemaal wat kleinere vissen te zijn, maar de manier van behandelen slaat echt alles! Bij een aanbeet gaan ze ook meteen het water op, maar eens aan wal heeft de hengel opnieuw inleggen voorrang. Terwijl de vanger zijn lijn opnieuw invaart, krijgt zijn maat de taak de vis nat te houden op de mat. In plaats dat ze eerst vlug de foto’s nemen en zo snel mogelijk de vis terug in het water zetten, maar nee, ook hier neemt hun prestatiedrang de bovenhand. Eens ze klaar zijn voor foto’s is de vis alweer heel wat fitter en hebben ze dus telkens de grootste moeite om de karpers in toom te houden. Sommige mensen snappen het dus nooit hé…triestig om het te moeten aanzien!

Ikzelf moet het die dag met die ene vis doen…

Donderdag 16 april…
We moeten dringend geëvacueerd worden. De laatste dagen is het water zo gestegen dat het al tot aan de tenten staat. Ze moeten dus dringend verplaatst worden, maar zonder degelijke hamer is dit onbegonnen werk en moet ik dus wachten tot onze Marokkaanse vrienden langskomen voor de dagelijkse bevoorrading. In een wip hebben ze onze slaapplaatsen wat hogerop gezet en zijn we weer wat geruster. We hebben zelfs een beter uitzicht op het water.
8h340 een super fluiter op mijn middelste stok. Het water op en na een korte dril kan ik een wippertje netten. Schubje van 8kg300 krijgt al snel zijn vrijheid terug.
Om 13h20 gaat die zelfde hengel opnieuw fluiten, een schubje van 9kg bezorgt me toch een leuk potje topsport.
16h30 en opnieuw is het feest op de middelste hengel. Een wippertje lost vlak voor het net. Er is blijkbaar een school aan kleinere vissen op mijn stek gearriveerd.


Ook vandaag is het snel donker en zoeken we vroeg ons nest op. Toch krijg ik onverwacht om 21h20 een mega-run op mijn linkse stok. Deze vis kan ik ook makkelijk vanaf de kant afdrillen. De vis lijkt weer een vechtersbaasje, en blijft vechten voor wat ie waard is. Ook hier denk ik efkens dat het om een betere bak kan gaan…niets is minder waar als ik wat later een schub van 10kg500 uit het water kan tillen. Het blijkt een two-toner te zijn…
Ik vul een pva zakje met wat gebroken boilies en plaats er mijn rig bij, invaren blijkt niet nodig en met een handige zwaai kan ik mijn montage opnieuw op de stek deponeren.
Prima zet zo blijkt want om 3h30 gaat diezelfde hengel fluiten. Das al een tweede vis dat ik ’s nachts vang, en zo kort op elkaar…ik kan een schub van 12kg in mijn boekje noteren.

Vrijdag 17 april…
Ook vandaag is het na mijn voerbeurt een springfeest van jewelste. Toch vreemd dat ze zo slecht tot een aanbeet te verleiden zijn. Ik probeer het te omzeilen door het kraaltje maïs van mijn rechter hengel, te vervangen door ‘n enkele maïskorrel en een fluomaïs er bovenop. Mss dat kleiner aas wat meer vis op de kant brengt…
Om 13h gaat die hengel ook fluiten, en weer zo’n bloedrun, heerlijk zeg… Deze geeft zich ook niet snel gewonnen en vecht voor wat ie waard is. De vis trekt meerdere keren de hengel tot aan de pensluiting onder water. Topsport van de bovenste plank! Na een hevig gevecht weet ik een schub van 11kg800 te scheppen. Niet van de grootste, maar wat hebben die vissen hier kracht in hun lijf zeg.


Ook vandaag heb ik onze Franse buren even in de gaten, ze zijn verkast en zitten nu op een stek een eind achter ons. Wat ik vandaag plots te zien krijg doet mijn bloed echt koken. We zien plots één van de vissers het water op gaan, met een kromme hengel in de hand. Hij moet een heel eind varen om boven de vis te geraken, maar kan toch nog vlug de vis scheppen. Het blijkt een ondermaats visje te zijn, maar hij sleept hem toch aan boord, of er een mat in zijn boot ligt is maar zozeer de vraag. Ik hoop het anders wel want wat deze kerel nu uitspookt is echt wel waanzin. In plaats van de vis eerst naar de kant te brengen, zoekt hij eerst weer zijn spot op om zijn hengel terug te kunnen plaatsen! De vis laat ie effe wachten. En haast zit er ook al niet bij hoor, z’n zoektocht duurt ruim een kwartier..niet te geloven hoe sommige mensen met hun vissen om gaan! Ik kook vanbinnen…


‘s Avonds krijg ik rond 20h30 een zakker op mijn middelste hengel, maar deze lost vlak nadat ik contact heb gevoeld. Damn! Je weet tenslotte nooit wat je kan kwijt spelen hé…
Om 1h30 gaat mijn linker wekker nog eens gillen, het valt me op dat ’s nachts de boilies beter gaan lopen, toeval? Ook deze karper is weer zo’n vechtmachine en gaat tot het uiterste. Met het water tot aan mijn knieën sta ik te drillen onder een sterrenhemel om van te duizelen…op de achtergrond een concert van krekels en kikkers, wat moet een mens nog meer hebben. Ik geniet ten volle, en met een volle smile schep ik wat later een schub van 12kg400. Vlug wat kiekjes nemen en de vis krijgt zijn vrijheid terug. Opnieuw verstop ik mijn montage in een pva zakje, vergezeld van wat gebroken boilies. Verder moet je het soms niet zoeken hé…

Zaterdag 18 april…
Onze laatste dag aan het water. We hadden afgesproken dat ze ons rond 17h komen oppikken. Het moet dus nog te doen zijn om enkele vissen te vangen. Volle moed voer ik onze stekken opnieuw aan. Het is nooit leuk om in te pakken, maar een andere keus hebben we niet. Om 9h30 gaat mijn middelste optonic gillen en kan ik nogmaals het water op. Ik hoop stilletjes op een bak, niet dat ik totaal niet content ben met wat ik al gevangen hebben, er zijn er die veel slechter vangen, maar een zwaardere vis zou toch een leuke bonus zijn. Je hebt ze uiteraard niet op bestelling, en wat later moet ik mezelf tevreden stellen als ik een schub van 11kg kan netten….
De rest van de dag blijft alles angstvallig stil, om 17h zien we onze Marokkaanse kameraden al in de verte aankomen en zit er niets anders op dan mijn hengels in te draaien.
Alles wordt in een wip in de boot geladen, en varen we terug naar het basiskamp. Jammer dat het zo snel voorbij is, maar we zijn echt wel tevreden dat we de stap hebben gezet naar hier te komen, onderweg nemen we nog wat kiekjes van de prachtige omgeving…je blijft er stil van worden.


We krijgen in het basiskamp nog een drankje aangeboden. We geven de helpers een fooi, en zo te zien zijn ze daar zeer tevreden mee, ze hebben zich uiteindelijk heel de week uitgesloofd voor ons, niks was hen teveel, je kon vragen wat je maar wil. Het is er echt zeer goed georganiseerd, dit om het alle vissers zo aangenaam mogelijk te maken. Bij ons is het dus zeer goed gelukt. We komen zeker nog terug, dat zijn we nu al zeker!
We krijgen een lift naar het hotel, tijd om een deftige douche te nemen, want na een week afgezonderd op de stek te zitten, hangt er wel een reukje rond ons vrees ik. Ook de maaltijd die we voorgeschoteld krijgen is weer prima verzorgd, knapperig gebakken kip met een lekker kruidig sausje. Daarbij een fris slaatje, dit alles vergezeld met lekkere frieten, dit hadden we uiteraard niet verwacht, het smaakt overheerlijk…


Ook komt Marc “Marroc” nog eens op bezoek, hij had beloofd tijdens de week eens op de stek te komen maar het was hem niet gelukt, hij kwam het bij deze nog eens goed maken. We hadden weer een zeer aangenaam gesprek, die kerel bevalt me wel. Hij wist ons te vertellen dat er die week niet overdreven goed gevangen was, vooral door het stijgende water. In die week is het water met bijna een meter gestegen! Kun je nagaan hoeveel water er in het meer gestroomd is, als je weet dat het ondertussen een oppervlakte heeft van ongeveer 4000ha! Het is vooral dit jaar dat de lac zoveel groter geworden is, door de extreme neerslag en smeltwater van de bergtoppen van afgelopen winter en voorjaar. Al bij al hebben we nog tamelijk goed gevangen, vooral door het feit dat we een stek volledig hebben moeten opstarten. Er waren er zelfs enkele die geblankt hadden.

We gaan wat vroeg gaan slapen ook, morgenochtend zal rond 4h(plaatselijke tijd) de taxi al voor de deur staan om ons naar de luchthaven te brengen. We zullen een lange dag voor de boeg hebben, we vliegen terug naar ons Belgenlandje met een tussenvlucht via Madrid. We moeten daar trouwens 5h wachten op ons aansluitende vlucht, en daar kijken we niet bepaald vrolijk tegen aan, het kan een mens niet altijd meezitten hé.
Het was een zeer toffe trip, het heeft een zeer diepe indruk op ons gemaakt, het totale plaatje was perfect, de schoonheid van het gebergte en het meer, de bevolking, het eten, de sfeer…en de enkele vissen die ik wist te vangen…neem het van mij aan, een echte aanrader! Als alles meezit, tot volgend jaar…zeker weten!!

Grtzzzzzzzzzzzz

Mooi mooi mooi Toch wel een zeer mooi resultaat op onbekend gebied... Ook zeer mooi geschreven, een plezier om te lezen en zeer fraaie vissen!!

Klasse

Grt

dit is idd een heel goed geschreven articel, hoedje af maatje is super top ...
nog van dat zou ik zeggen

Kheb het in 2x gelezen, met koffie en koekskes erbij...
En kheb ervan genoten! Nie van de koffie zene, want die was koud tegen ik gedaan had met lezen! Ik kon nie stoppen!

Klasse Zors, echt waar.

Jo Zors,

we hebben wat lang moeten wachten, maar wat een zaaaaaaaaaalig verslag.
echt tof om te lezen.

greets

Steven

Sorry dat het wat lang geduurd heeft voor ik het artikel gepost heb, was wat uit mijn gedachten gegaan. Maar belofte maakt schuld...bij deze...

Grtzzzzzzzzzzzz

was het wachten meer dan waard makker, super schrijfsel ....

Leuk geschreven, was boeiend om te lezen

zeer leuk artikel!!! en wa een schoon vissen zeg well done

Altijd leuk zulke sessie verslagen te lezen, echt knap werk, zowel de vissen als het artikel !

laat maar komen zors

Grtz Kris

Leuk sessieverslag,echt aangenaam om te lezen Top!
gr.Ronny

Prachtig sessieverslag, echt leuk om te lezen!
grtz sander

Heel goed geschreven!

heel mooi geshreven.
proficiat

wel Zors,dat is wat men nu is noemt 'knappe leesbare stuff",pracht verhaal en idem woordenkeuze man....proficiat !!!!!
groetjes marco ccmoore team benelux

Mooi verhaal Zors ! Proficiat makker !

Grtz waldo

zeeeer vet verslag dikke proficiat.

Zeer mooi verslag Zors, Prachtig avontuur en beleving die je hier deelt... Zeer vlotte lectuur om te lezen, moet toch wat werk in gekropen zijn.

Het verlsag kan zo een boekje in, great!

Zors,
Mooi geschreven, mooie foto's en een waanzinnige omgeving. Hiet gaat toch je vissershart sneller van kloppen.
Gr
Rob

een trip om jaloers op te zijn zors!!!

bedankt om dit avontuur zo uitgebreid met ons te delen

nice one

Heel mooi neergepend makker.
Was een plezier om te lezen.
Meer van dat....
Grtz.

Peter.

Aangenaam om te lezen.
Heel leuk verslag.

Prachtig verhaal. Mooi gebracht.